Ik leerde Buurtzorg kennen in het –verdiend geprezen – boek De meeste mensen deugen van Rutger Bregman.
Het gaat om een Nederlandse thuiszorgorganisatie waar men het over een compleet andere boeg gooit. Er is geen flitsend hoofdkantoor waar zorg een product is dat verkocht moet worden aan de klant, de patiënt. De organisatie redt het zonder schaalvergroting, enorme promotiecampagnes en overvloedig papierwerk. Bij Buurtzorg wordt ingezet op schaalverkleining, samenwerking en vertrouwen. En dat loont.
Alles begon met één team van vier verplegers in Enschede. Ondertussen zijn het er meer dan achthonderd in heel Nederland.
Buurtzorg is beter voor de patiënten, prettiger voor de werknemers en goedkoper voor de belastingbetaler.
Ja, er is kritiek. Zo zouden patiënten met zware problemen doorgeschoven worden naar de concurrentie. Echt specialistische zorg zou Buurtzorg niet leveren – en dat zou kunnen verklaren waarom Buurtzorg veel efficiënter werkt.
Er zijn ook aantijgingen over de oprichter en het doorsluizen van Buurtzorg-geld naar privé-bedrijfjes van de stichter.
Maar dat staat los van het feit dat Buurtzorg een prachtig Zorgverhaal is.